De voorjaarscompetitie zit er weer op. Sommigen zullen zeggen “jammer”, ik zeg “eindelijk”. Maar ik had dan ook geen leuk team. Hoor ik mijn teamgenoten zeggen. Laat op de avond nog een sms’je krijgen: “Ik red het morgen niet, zit nog in Brabant”, daar word je niet vrolijk van. En het weer hielp ook al niet mee. Verkleumd wachten totdat je eindelijk aan de beurt bent. Om kansloos met 6-0 6-0 van de natte baan gemept te worden door iemand die niet veel ouder is dan je neefje die nog met Playmobil speelt.
Het leuke van het competitie-einde is: De toernooien gaan weer beginnen! Toernooien zijn overzichtelijk en geven houvast. Geen afhankelijkheid van teamgenoten. Een duidelijke begintijd, de eindtijd bepaal je grotendeels zelf. En als je geluk hebt (lees: goed tennist) mag je de volgende dag weer in het strijdperk treden. Er is een korte-termijn doel: een rondje verder komen of de finale halen. Het jaarlijks terugkerende tennis-event heeft bovendien een hoog deja-vu gehalte. Wat dat betreft lijken tennisspelers verdacht veel op pyromanen: die komen ook vaak terug op de plaats waar ze eerder “plezier” beleefden.
Het begint al met de aanmelding op het vertrouwde park. Hetzelfde krappe houten keetje, waar een gemiddelde asielzoeker zijn neus voor ophaalt, is zeker een week “bewoond” door de toernooicommissie. Bekende gezichten, die nog net niet je pincode weten. Tegelijkertijd komt je mix of dubbelpartner aangelopen. Je praat nog even bij voordat je op de vertrouwde ondergrond de mooiste ballen speelt. Uiteraard onder toeziend oog van bekenden, clubgenoten of de lokale dorpsgek die uit zijn hol is gekropen. De tegenstander van vorig jaar, die je met een netbal in de tiebreak 3de set versloeg is ook weer van de partij. Andere “bekenden” struinen voorbij: die oude zeur van een voorzitter, de geflipte terreinknecht en de nerveuze toernooilijder. Geloof me, die kan lijden. Ze zijn niet weg te slaan. Je praat nog even met clubgenoten (of je speelt je toernooitje in Nergenshuizen als je ze juist even niet wilt zien) en moedigt je favoriete spelers aan. Tenslotte doe je nog een dansje of spoelt met je partner je nederlaag weg met een verdovend drankje.
Zo gauw de competitie ten einde is, komt het riedeltje bekende toernooien weer naar boven. Terwijl Nadal en consorte het heilige gravel van Parijs betreden heb ik mijn lijst inschrijvingen afgewerkt.
De eerste week de altijd lastige keuze tussen Oaze, De Enk en Lommerrijk. Daarna het (vaste prik) Aeolus-Oledo Smash toernooi om uiteindelijk _- de totale uitputting nabij - in september te besluiten bij Spieringshoek.
Blij dat de tennistoernooien weer in gang zijn. Zonder ben ik namelijk totaal ontregeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten